Ivan

Gisteren had ik even de tijd om de Plaza Principal te bezoeken in het hart van de stad. Het is een bijzondere plek. Helemaal betegeld en toch met veel bomen en dus schaduw. Overal bankjes.Vroeger gingen we naar de plaza om de luiaards te zien. Die dieren kropen langzaam door de bomen, soms vielen ze eruit en dan werden ze door een bewaker weer terug gehangen. Gelukkig zijn die beestjes er nu niet meer. Toen ik over de plaza liep zag ik een jongen in een rolstoel van het ene bankje naar het andere rollen. Hij sprak iedereen aan.

Ik was benieuwd wat hij deed en dus ging ik ergens zitten en wachtte. Helaas reed hij mij voorbij! Toen ik liet merken dat ik dat niet leuk vond kwam hij naar me toe en raakten we aan de praat. Het werd een bijzondere ontmoeting. Ik heb hem uitgenodigd een kopje koffie met me te drinken. Dat vond hij leuk en  toen vertelde hij me zijn verhaal. 

Ivan

Hij is 25, 8 jaar geleden is hij neergeschoten en raakte hij verlamd. Ivan zat in de drugshandel. Na vijf jaar revalideren kwam hij met rolstoel naar huis. Zijn ouders namen hem gelukkig op. Ze wonen in een huisje aan de 8ste ring. Ze zijn arm, er is geen geasfalteerde weg. Ivan zat opgesloten. 

Ivan kon twee dingen doen, weer in de drugs gaan of een ander beroep zoeken. Gelukkig heeft hij voor het laatste  gekozen, anders had hij hier nu niet meer gezeten. Zo zegt ie zelf.

Op de één of andere manier is het hem gelukt in contact te komen met een snoepfabriek. De fabriek levert hem snoep dat hij vervolgens verkoopt op de plaza. Zijn verkooptechniek is heel persoonlijk. Hij rijdt naar iedereen toe en vraagt ze op de man af of ze snoep willen kopen. Hij had mij overgeslagen omdat hij uit ervaring weet dat de meeste gringo's het vervelend vinden als hij ze aanspreekt en wegkijken. Tja. Ivan is van 8 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds op de plaza.

Iedere dag komt hij met een taxi naar de plaza. Enkele reis kost hem dat 30 bolivianos (meer dan 3 euro).  De snoepjes verkoopt hij 1 boliviano per stuk. Hij moet dus heel wat snoepjes verkopen om alleen al iedere dag uit de reiskosten te komen . Ivan vertelde me dat hij graag zou sporten maar dat dat niet kan vanwege het transport. Hij gaat ook zelden naar de dokter voor controle. Hij kan niet zo als andere mensen met de bus en moet dus met de dure taxi. De gemeente heeft geen speciale voorzieningen voor mensen met een handicap en dus zijn ze gedoemd thuis te blijven of hele lange dagen te maken en zo een taxi te kunnen betalen. Dagen van meer dan 12 uur. Ik heb niet gevraagd of hij ook ergens naar de wc kan. Voor hem is zijn grootste handicap niet het feit dat hij niet kan lopen maar dat hij niet met de bus kan!  En dat hoorde ik ook in het Centro Paralisis Cerebral waar ik in de ochtend was. Voor ouders is het gebrek aan goed transport een enorm struikelblok. Het centrum heeft één bus. Die rijdt door de stad om kinderen op te halen. Ëén bus voor een stad van meer dan één miljoen mensen! 3 december is het VN internationale dag van mensen met een handicap. Het centro PC doet dan mee aan een manifestatie. Onderwerp van de manifestatie? Openbaar vervoer voor iedereen! Ik ga mee doen. Wie weet helpt het.

Ivan en ik zijn intussen facebookvrienden geworden en Ivan volgt nu ook de pagina van de Speeltuinbende ;-)