Nostalgie in Samaipatta

Het afgelopen weekend ben ik met Isabel in Samaipata geweest, het stadje waar we twee jaar gewoond hebben (1995-1997). Samaipata ligt op 1650m hoogte. Als het in Santa Cruz bloed heet is, is het in Samaipata lekker koel.

Het is ongeveer 120 km rijden, twee en een half uur door de bergen. Isabel en ik hebben om 5.40h de taxi-bus genomen. We konden mooi voorin zitten zodat ik alles goed kon zien. De weg is op sommige plekken zeer slecht. Als het regent storten er vaak stukken weg gewoon de rivier in of wordt de weg bedolven door een steenlawine. Dat was 20 jaar geleden zo en is nog steeds zo. Gelukkig regende het maar een beetje.

Samaipata is een toeristisch dorp. Kijk maar eens op http://www.samaipata.info, http://samaipata.com

Toen wij er kwamen wonen waren er nauwelijks buitenlandse toeristen. Nu doen veel tours Samaipata aan en wonen er ook heel wat buitenlanders. Best gek.

De eerste ochtend in Samaipata heb ik doorgebracht in het sport Colosseum. Een zoon van een vriend kreeg zijn diploma. We hebben drie uur op een betonnen bank gezeten. Het duurde en duurde maar die ceremonie. Dat was ik even vergeten, ceremonies in Bolivia duren altijd heeeeeeel lang en zijn heel saai. Gelukkig werd de boel af en toe doorbroken met het zingen van een volkslied (hoera!) Eerst het Boliviaanse volkslied, dan het volkslied van Santa Cruz, dan het volkslied van de gemeente en dan ook nog het schoollied.

Na alle ceremonie zijn we door de regen door het dorp gaan banjeren. De straten in het centrum zijn inmiddels allemaal verhard, de straatjes buiten het centrum zijn nog steeds enorme modderpoelen. Lekkere vette klei die zo fijn als en klomp aan je zolen blijft plakken. Al glibberend veel vrienden even gedag gezegd en allerlei nostalgische plekjes bezocht zoals ons oude huis, het speeltuintje met het vliegtuig en natuurlijk de markt. Uiteindelijk met een aantal vrienden lekker gegeten op de Plaza.

Ik zag in Samaipata een aantal veranderingen ten goede. De straat naar de markt is nu voetgangersgebied, veel huizen zijn aangesloten op het gasnet en er is nu, voor hen die het kunnen betalen,  kabelTV! Verder is er meer werkgelegenheid door het toerisme. Maar ik zag ook dat de ontbossing helaas niet gestopt is, na een regenbui neemt het water de vruchtbare aarde nog steeds mee. Maar wie weet, misschien verandert Samaipata binnenkort in een wijngebied. Een boer heeft zich toegelegd op de productie van wijn en heeft een hele berg verandert in een wijngaard. De eerste wijn is al gemaakt. Ik neem een flesje mee naar Nederland om met Kerst nostalgisch bij weg te dromen.