Reizen en aankomen

De weg is belangrijker dan het doel. Voor de camino naar Santiago gaat dat op, voor mijn reis gisteren niet echt. Als je zo lang onderweg bent wil je alleen nog maar aankomen. Je zit in  in een soort droomtoestand, geen benul meer van tijd en ook nog dizzy van de hoogte in La Paz. Want, ja, tot mijn verbazing deden we eerst nog  La Paz aan. In La Paz mochten we het vliegtuig niet uit. De security doorzocht het hele vliegtuig, haalde alle stoelen los, voelde in alle zakjes. Terwijl de passagiers naar Santa Cruz er nog inzaten. Maar wat was het mooi. Ik zag vanuit het vliegtuig de zon opkomen boven de Cordillera Real. Ik zag ook de oude afgedankte vliegtuigen staan. Die stonden er tien en 20 jaar geleden ook al. Is altijd een heel bemoedigend gezicht, kapotte vliegtuigen langs de startbaan.

En toen de Ilimani. Wat een berg. Bijna zes en een halve kilometer hoog!. Ik zag ook dat er minder sneeuw op lag dan 10 jaar geleden. De klimaatverandering is hier heel zichtbaar. In de vorige eeuw had Bolivia de hoogste ski-piste ter wereld, Chacaltaya (5395m). Nu kun je er niet meer skiën, de sneeuw is weg.

Maar goed, met open mond heb ik zitten genieten van het ongelooflijke landschap. De stad El Alto met waar je ook kijkt kleine vierkante huisjes en geen boom te bekennen. Daarna de cordillera en het amazone bekken met z'n talloze rivieren. Life google-earth.

En toen, na 24 uur reizen was daar vliegveld Viru Viru. (De dame bij de bali in Schiphol had er nog nooit van gehoord) én de hele familie Gili-Daza inclusief pick up. Geweldig om elkaar na zo'n lange tijd weer te zien. Mijn petekind Helen is nu 16. De laatste keer dat ik haar zag was ze 6. Ze blijkt precies even groot als mijn eigen Helen. En ja ook muy guapa.

Koffers in de pick up en op naar huis. Onderweg al heel veel veranderingen gezien. Overal nieuwe kantoorgebouwen en Santa Cruz heeft nu twee enorme shopping Malls met in één, jawel, een Starbucks. Santa Cruz is in de afgelopen 10 jaar tegelijk rijker en armer geworden.

Deze week logeer ik bij de familie Gili-Daza, Ze wonen in een condominium. Een gated ccommunity. Het is een waar paradijs. 25 prachtige huizen,  zwembad, gym én speeltuin omgeven door een hoog hek, een slagboom én 24 uurs bewaking. Daniel heeft een vleesverwerkingsfabriek en 2000 koeien, Isabel is leerkracht op een publieke basisschool in een arme wijk. Het contrast tussen haar werk- en woonplek is enorm. Te vergelijken met wonen in Wassenaar en werken in de Schilderswijk. De luxe waarin ik me nu bevind is groter dan die in Nederland. 

Vanochtend heb ik er zelfs het rijk alleen. Helen, Daniel en Olivier (oudste zoon) zijn voor 10 dagen naar de koeien in Beni. Eerst 8 uur rijden dan een half uur met een klein vliegtuigje. Ze gaan de koeien vaccineren. In Beni is het nu tegen de 40 graden met een luchtvochtigheid van bijna 100. Isabel is naar school. 

Ik ga maar eens zwemmen. Genieten van al die luxe. http://www.altolaspalmas.com (alleen te bekijken op een desktop)